نوع اتصال اینترنت:
اینترنت با سرعت و کیفیت متفاوتی ارائه میشود. اینترنتهای پرسرعت مانند فیبر نوری، ADSL و 4G گرانتر هستند. در مقابل، اینترنتهای کمسرعت مانند خط تلفن، اینترنت ماهوارهای و سرویسدهندههای اشتراکی ارزانترند.
حجم مصرف اینترنت:
اپراتورها معمولا اینترنت را با سقف مصرف مشخصی ارائه میکنند. هرچه حجم بیشتر باشد، قیمت افزایش مییابد. البته میتوان حجم مازاد را با هزینه بیشتر خرید.
سرویسهای اضافه:
سرویسهایی مانند IP ثابت برای سرور، آدرسهای عمومی اضافه و سرعت بالاتر آپلود هزینهی بیشتری دارند.
کیفیت ارتباط:
شرکتهایی که کیفیت بهتری ارائه میدهند، معمولاً گرانتر هستند. مواردی مثل پایداری اتصال، تأخیر کمتر و سرعت واقعی بالاتر در کیفیت تأثیر دارند.
مدت زمان قرارداد:
هرچه قرارداد بلندمدتتر باشد، قیمت پایینتر است. قراردادهای کوتاه مدت ماهانه یا سالانه گرانترند.
مکان جغرافیایی:
هزینه اینترنت در شهرهای بزرگ و مناطق مرکزی کمتر است. هرچه به مناطق دورافتاده برویم قیمت بالاتر میرود.
رقابت بین اپراتورها:
در بازار رقابتی، اپراتورها برای جذب مشتری بیشتر، قیمتها را پایین میآورند.
تعرفههای دولتی:
مواردی مانند مالیات بر ارزش افزوده بر روی خدمات اینترنتی تأثیرگذار است. همچنین سیاستهای دولت در تنظیم بازار ارتباطات بر روی قیمت مؤثرند.
وضعیت اقتصادی کشور:
تورم، نوسانات ارز و رکود اقتصادی باعث افزایش قیمتها میشود. به همین دلیل قیمت اینترنت در ایران پس از تحریمها افزایش یافته است.
هزینه زیرساختها:
شرکتهای ارائهدهنده اینترنت باید هزینه تأسیس و نگهداری شبکه، خرید تجهیزات و اجاره خطوط ارتباطی را بپردازند که بر قیمت تأثیر میگذارد.
بنابراین قیمت اینترنت ترکیب پیچیدهای از عوامل فنی، اقتصادی و جغرافیایی است و در نهایت شرکتها بر اساس عرضه و تقاضا و رقابت بازار قیمتگذاری میکنند. البته دولت میتواند با سیاستگذاری، قوانین و نظارت، قیمتها را تا حدودی کنترل کند.